Het is vandaag: de dag van de stilte.

Daarom ligt er in elke provincie van Nederland vandaag een exemplaar van de bijzondere glossy Stil verscholen voor de eerlijke vinder. Een magazine dat de lezer zal verrassen met een moment van onthaasting. Je kunt het pakketje tegenkomen tijdens een wandeling in het bos, of op een andere mooie (stilte)locatie in jouw provincie.

Om je alvast op weg te helpen onthullen we gedurende deze dag foto’s, tips en aanwijzingen voor de mogelijke vindplaatsen.

We hopen dat je vandaag in ieder geval de stilte zult vinden, met of zonder glossy.
– wie stilte zoekt, vindt wat is verloren. –

Zuid-Holland

Tip: Met het zicht op de uiterwaarden van de Merwede, wacht een glossy op de eerlijke vinder.

Zeeland

Tip: In het Heggengebied bij Nisse ligt dit pakketje op een boomstronk, geduldig wachtend op de gelukkige vinder.

Noord-Brabant

Tip: Op een bijzondere plaats vol herinneringen, ligt de uitnodiging om even stil te zijn…

Limburg

 

Op zondag 26 oktober 2014 – de dag van de stilte – wil Switch to Silence mensen verrassen met een moment van onthaasting.

In elke provincie van Nederland ligt er die dag een exemplaar van de bijzondere glossy Stil verscholen voor de eerlijke vinder. Je kunt het pakketje tegenkomen tijdens een wandeling in het bos, of op een andere mooie (stilte)locatie in jouw provincie. In het weekend van 26 oktober zullen wij aan de hand van foto’s en tips bekend maken op welke locaties de glossy verscholen ligt. Houd onze website en facebook-pagina in de gaten voor de tips en aanwijzingen.

We hopen dat je deze dag de stilte zult vinden, met of zonder glossy.
– wie stilte zoekt, vindt wat is verloren. –

Kijk op www.dagvandestilte.nl voor meer activiteiten in jouw omgeving.

Glossy Stil ligt vanaf nu bijna overal in de winkels. Uit allerlei hoeken komen enthousiaste reacties. Bijzonder? Mirjam en Margreet vinden het verhaal achter de glossy minstens zo speciaal.

Daar ligt hij dan: de papieren versie van Stil. Met een lach en een zenuwachtige kriebel in onze buik bladeren we door de allereerste editie. Elk verhaal roept zijn eigen emoties op. Wat een klus was het; wat een reis van droom naar papieren werkelijkheid! Bij elke pagina die we omslaan, wordt de verwondering groter. De droom die onhaalbaar leek, is uitgekomen!

Gek
Zeg nou zelf; wie is er nu zo gek om een glossy uit te willen geven zonder advertenties? Een glossy over een redelijk abstract onderwerp, zonder een bekende Nederlander op de cover? Een glossy die niet kan schreeuwen, simpelweg omdat hij stil is, in vormgeving en interviews? Zoiets doe je alleen als je een enorme zak geld over hebt, of een droom die zich niet laat verjagen door logische argumenten. Dat eerste hadden we niet, het tweede wel.

Uit de hemel
Dus maakten we een plan en gingen op zoek naar mensen die net zo gek durfden te zijn als wij. Mensen die een verbinding aan durfden te gaan, zonder de verwachting van rendementen. Precies waar het in de stilte om gaat. We investeerden tijd, richtte de stichting Switch to Silence op en hoopten op hulp van boven. Elke keer als we – moe van het harde werken – stil vielen, kwam er uit onverwachte hoeken hulp tevoorschijn. Onze eerste giftgever was geen rijke zakenman, maar een werkloze vrouw die worstelde met haar gezondheid. Zij had in de stilte zoveel ontdekt over haar oorsprong, dat ze sjalen voor ons ging breien. Voordat er andere rijke mensen kwamen, was zij daar. Op cruciale momenten kwamen er meer mensen die verbinding zochten, zonder dat zij er zelf beter van wilden worden. En zo kwamen de benodigde middelen letterlijk uit de hemel vallen. Elke keer werden we er stil van…

Reis
Deze glossy is een reis waarop allerlei mensen een stuk met je meewandelen. Hun verhalen deden ook wat met ons als makers! Zoals het verhaal van Lizzy Velasques, ooit betiteld als de lelijkste vrouw ter wereld, die laat zien wat de reis naar binnen haar bracht. Of die banjertocht met een bijzondere herder die de stilte op zijn mooist, maar ook op zijn verschrikkelijkst meemaakte. En wat te denken van onze eigen pelgrimage naar Holy Island. Daarnaast waren er vele ontmoetingen met allerlei verschillende mensen uit de samenleving, ieder op zijn eigen manier op zoek naar momenten van tijdloosheid.

Hart en ziel
We hebben afgelopen twee jaar met hart en ziel deel uitgemaakt van dit verhaal. Misschien dat er daarom ook zoveel dankbaarheid rondom is. Dankbaarheid is de herinnering van het hart, zei Jean Baptiste Massieu ooit. Nu de glossy het levenslicht ziet, ontstaat er ook nieuwe ruimte in onze agenda’s. Stilte waarvan iedereen denkt dat we hem wel weer zullen opvullen. Of: laten we deze ruimte juist leeg? Want elke keer is daar weer opnieuw de uitnodiging om echt te leven, in plaats van geleefd te worden. Onze reis is nog maar net begonnen…

Mirjam en Margreet

In Nederland leven er waarschijnlijk meer dan 100.000 mensen onder de radar. Ze zijn illegaal, bestaan officieel niet, hun leven is in stilzwijgen gehuld. Abbas was jarenlang een van hen. Een verhaal over ontheemding, afwijzing en het vinden van een thuis. 

Hij is klein van stuk, met vriendelijke ogen. Praten doet Abbas niet veel en daarom zou je hem zo over het hoofd zien. Wie dat doet, mist een verhaal dat je laat stilvallen. Een verhaal dat je elke stap met je meedraagt, wanneer je het hebt gehoord. Eigenlijk wil Abbas alles wat hij zegt liever niet uitspreken. Hij wil opnieuw beginnen, maar daarbij neemt hij alles uit zijn binnenste mee.  

Kelder
Abbas’ wieg stond in Afghanistan. Hij groeide op in een doorsnee-gezin met broers en zussen. Zijn leven had normaal kunnen verlopen als er geen auto-ongeluk was geweest. Zijn ouders en een groot gedeelte van zijn familie kwamen daarbij om. Hij bleef alleen achter, samen met een broer. Er kwam een tante uit Iran die de vierjarige Abbas meenam. Ze zou voor hem zorgen. Hij werd gescheiden van zijn broer en trok naar dat andere land. Bij het huis van zijn tante was een garage, waar zijn oom schoenen maakte. De vierjarige Abbas leek hen een ideale werknemer. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat lijmde hij schoenen in elkaar. De kelder was zijn plek. Een plek waar dingen gebeurden die vaak in de stilte blijven.

Bevrijden
Af en toe waren er klanten die er iets van zeiden: zo kon je zo’n jongen toch niet behandelen? Maar wie teveel vragen stelde, kon rekenen op de woede van zijn oom. Dus stelde niemand veel vragen. Totdat de rijke opkoper Hiez hem opmerkte. Hij zag de jongen en kon het niet aanzien dat Abbas zo werd behandeld, jaar in jaar uit, zonder dat hij naar school ging. ‘Wij worden vrienden,’ fluisterde hij de jonge Abbas toe. Hij nam schone kleren mee en stopte hem af en toe wat geld toe. Op een dag sommeerde hij de inmiddels dertienjarige jongen achter hem aan te komen, zonder zijn oom en tante iets te zeggen. Hij zou Abbas bevrijden.

‘Hij bracht me naar een huis waar ik een week moest blijven,’ vertelt Abbas met zachte stem. ‘Na een paar dagen kwam er een echtpaar met een kind. Vanaf nu was ik hun zoon en moest ik doen wat zij zeiden. Dit was mijn nieuwe gezin.’ Abbas reisde met hen naar Turkije en daarna naar Nederland. Alles was nieuw voor hem. Op Schiphol aangekomen, keek hij verwonderd om zich heen. En toen opeens zag hij hen niet meer. Hij keek overal tussen de bagage en ging op zijn nieuwe gezin zitten wachten. Een uur, twee uur, drie uur. Overal om hem heen spraken mensen een andere taal. Er kwam politie op hem af, die hem fouilleerde. Zijn handen werden op zijn rug gebonden en hij werd naar een groot complex gebracht. Daar kreeg hij een tolk en een telefoon; maar wie moest hij bellen? Zo werkt mensensmokkel. 

Na twee weken detentiecentrum kwam Abbas bij het NIDOS terecht, dat minderjarige asielzoekers opvangt. De ongeletterde Abbas mocht voor het eerst in zijn leven naar school. ‘Ik vond het heerlijk om mijn naam te kunnen schrijven. Ze gaven mij de keus of ik in een pleeggezin wilde wonen en ik ging daarmee akkoord. Bij deze Nederlandse familie vond ik iets van een thuis, al was het moeilijk om opnieuw mensen te vertrouwen. Als donkere gedachten mij besprongen, had ik veel aan sport en school. Het leidde mij af van de onrust die ik vanbinnen voelde.’

Maar toen werd hij 18 jaar en bij zijn meerderjarigheid hoorden nieuwe regels. Weer moest hij afscheid nemen van een gezin. In het AZC waar hij vanaf dat moment verbleef, werd zijn situatie opnieuw onder de loep genomen en na een jaar volgde de beslissing: terug naar Afghanistan. Maar hoe? En waarheen? ‘In één avond heb ik al mijn spullen gepakt en toen begon mijn zwervende bestaan.’

Bestaansrecht
Als Abbas spreekt over deze tijd, wordt hij nog kleiner dan hij al is. Liever zwijgt hij over de periode waarin hij van slaapplek naar slaapplek zwierf. Een jongen zonder thuis, zoekend naar bestaansrecht.

En dan op een dag merkt iemand hem op. Een man. Maar waarom zou hij wel te vertrouwen zijn? Tot zijn grote verrassing spreekt deze Rien zijn taal. En hij zorgt voor een slaapplek bij een gezin in de Utrechtse wijk Kanaleneiland. 

Abbas zit er nu aan tafel, in een gewone huiskamer. Ook de mensen in dit huis – Henk en Elmarie – moest hij leren kennen. Ze bleken oprecht en liefdevol en ontvingen hem als een zoon. Abbas: ‘Op deze plek voel ik me voor het eerst sinds lange tijd weer veilig. Rien nodigde me ook uit om naar een conferentie met landgenoten te komen. Daar spraken ze over God en over liefde. Ik ging erheen, want ik had niets te verliezen. Toen ik daar aankwam en de liefde in de zaal voelde, wist ik dat dit het was waar ik altijd naar had gezocht. Iraniërs, Hazara en Pastho-mensen door elkaar heen. Landen en stammen die elkaar normaal bevechten, maar hier koffie voor elkaar haalden. Liefde, vertrouwen en respect; die woorden hingen daar in de lucht. Dus ben ik voor het kruis gaan staan en heb ik gezegd: “God, hier ben ik, Abbas. Dit is mijn leven en U weet alles. Hier ben ik. Geef mij rust.”’

Daar voor het kruis, tussen al die mensen, kreeg Abbas een ‘status’: hij mocht er zijn. Hij liet zich dopen in een kerk als teken dat hij deze allesomvattende Liefde wilde aanvaarden. Niet wetend dat dit geloof hem een half jaar later ook een status voor de Nederlandse wet zou bezorgen: in Afghanistan worden christenen namelijk gemarteld en gedood vanwege hun geloofsovertuiging. 

Opeens is er sprake van een toekomst. ‘Mijn leven begint nu pas en ik wil leven in het heden vanuit vertrouwen, liefde en respect. De onrust zit nog in mijn lijf. Ik ken deze woorden pas net en moet ze nog onderzoeken, leren en ontdekken. Ik verlang dat ze de basis worden van mijn bestaan, want het zijn cadeaus die ik gekregen heb en waar ik nu ook van wil uitdelen.’  Vastberaden: ‘Ik ga weer op weg, op zoek naar wie ik mag zijn. Ik wil opnieuw vertrouwen.’    tekst: Mirjam van der Vegt

Ruimte voor lummelen, dralen en lanterfanten. Nu het nieuwe seizoen weer begint, kun je met heimwee terugdenken aan die heerlijke momenten in de zomervakantie.

Hoe houd je die kleine ogenblikken van tijdloosheid vast? Misschien door een paar van die herinneringen een vaste plek in de toekomst te geven:

• Die prachtige zonsondergang van een paar weken geleden is ook komende maand ergens te zien. Neem een avond vrij om te genieten van de laatste zonnestralen.
• Plan wekelijks een moment waarop je verse broodjes haalt bij de bakker, net zoals je op je vakantieadres deed.
• Neem ruimte om onbekend gebied te ontdekken. Struin door het landschap alsof je het nog nooit eerder hebt gezien.
• Uitslapen is geen verloren tijd als je ervan geniet. Welke ochtend kun je hier nu vast voor reserveren, als was het een heel belangrijke afspraak?

Al rennend zijn we op Holy Island aangekomen en daar hebben we ons bij eb op de zeebodem stil gelopen (zie de vorige twee blogs). Nu moeten we alweer naar huis. Terug naar de plek waar ons verlangen om op reis te gaan begon. 

Het is alsof we hier nog maar net zijn, dus we willen nog helemaal niet denken aan een terugreis. Pas na the Pilgrims Way – onze wandeltocht op blote voeten – zijn we een beetje geaard op dit eiland. Die middag dwalen we los van elkaar langs alle mooie plekjes. We fotograferen, schrijven, kijken, ruiken, voelen en genieten van onverwachte momenten van rust. Helemaal alleen op een keienstrand met honderden altaartjes van stenen, op een eenzaam bankje tussen de schapen, tussen de overblijfselen van een oud klooster en op het eenzame bloemeneiland waar St. Cuthbert veel tijd in stilte doorbracht. 

Warme wol
En dan toetert de volgende ochtend de taxi alweer. ‘Lady’s, your driver!’ schalt de stem van onze hospita Eleanor door de straten. Wij zitten voor het postkantoor en drinken daar de lekkerste cappuccino van het hele eiland. We staan nog niet op; die taxichauffeur is veel te vroeg! Vijf hele minuten die we nog kunnen verblijven in rust. Maar dan gaat de terugreis toch beginnen; dwars door het glooiende Engelse landschap. ‘Wat neem je mee van het eiland?’ vroeg een retraitebegeleider van de community ons gisteren. In ieder geval een paar harige plukken warme wol van het Engelse schaap. Maar ook: het verlangen om deze onthaasting thuis uit te gaan leven. En de wens om terug te keren naar plekken als deze.

Spiegelglad
Het is alsof dat verlangen op de boot al vorm krijgt. Verliep de heenreis onrustig en met vlagen van zeeziekte, nu zitten we urenlang op het dek bij ondergaande zon. Het licht is prachtig: tinten paars en blauw, een horizon die langzaam verdwijnt in de mist van de zee. Het water is spiegelglad en de strakblauwe lucht wordt weerspiegeld in het wateroppervlak. Slechts de stille vijver weerkaatst de sterren, zegt een Chinees spreekwoord. Heel lang is er geen enkel land om ons heen, we zijn alleen met de golven en onze eigen gedachten.

Verrukking
En dan plotseling: bruinvissen! Als dolfijnen springen ze rond bij de achtersteven, waar mensen in stilte in de verte staren. Opeens klinken er overal kreten: oooh… daar… aaaahh…! De enorme walvisachtigen zwemmen een tijdje met het schip mee en blijven dan achter. Alsof ze ons uitzwaaien. Grappig hoe de schepping verbinding brengt tussen mensen, jong en oud. Een blik van verrukking op gezichten alleen vanwege een paar grijze ruggen boven het water. Hoe simpel kan het leven zijn? Nog steeds – een paar weken na de reis – als het druk is en we onze ogen sluiten, zien we ze door het heldere water glijden. Ja, zo eenvoudig kan het leven dus zijn.

Bye Holy Island, we nemen je verhalen mee in ons hart en zullen ervan uitdelen… 

Mirjam en Margreet

Meer weten over Holy Island? Volg ons dan via de Switch – onze maandelijkse nieuwsbrief. Een uitgebreid verslag van onze stilte-ervaringen is in het najaar te lezen in de glossy Stil. 

Alleen bij laag tij kun je het fascinerende land van Holy Island bereiken. Met blote voeten kun je je weg vinden over de zeebodem, langs de Pilgrims Way. Het zou een rustgevende ervaring moeten zijn…maar waarom heeft niemand ons verteld over die weg met ronkende auto’s?

Duizenden pelgrims trekken elk jaar langs de verweerde houten palen richting het eiland. Wie vanwege hoog tij het land niet op tijd bereikt, kan zichzelf acht uur lang droog houden in de safe houses op hoge benen. Misschien zie je dan zelfs zeehonden voorbij zwemmen, wiens gehuil in de verte te horen is.

Op blote voeten
Het klinkt idyllisch; al mediterend langs palen slenteren die de veiligste route naar het eiland markeren. Vol verwachting trekken we onze schoenen uit. Echte pelgrims lopen barefoot – zo kom je het dichtst bij je eigen ziel. Vanuit het slijkachtige zand komt een zacht bubbelend geluid naar boven; alsof de bodem zingt. Maar je moet je best doen om het te horen, want hordes dagjesmensen rijden per auto stapvoets over de weg die een paar honderd meter naast de palen is aangelegd. Die weg… daar had niemand ons over verteld! Elk geluid draagt ver over het weidse gebied. Net als we wat verder van het geruis raken komt ons een groep pelgrims achterop. Hun lachen schalt over de ziltige zeebodem. We proberen ze voor te blijven, maar hun stemmen komen steeds dichterbij, jagen ons op. Waar is de beloofde rust?

Drijfzand
Het zijn er veel, deze eilandgangers. Als we ze voorbij laten gaan moeten we lang wachten en zijn we het lege uitzicht voor ons kwijt. Zijn we bereid om te wachten tot alle chaos voorbijtrekt?
En durven we onze verwachtingen over het uitzicht los te laten? Uiteindelijk – als we al die herrie niet langer kunnen verdragen – staan we stil.
We vertragen onze pas en richten onze blik niet langer op de verre horizon, daar waar de lucht nog grijs is en er overal stipjes mens te zien zijn. Pal onder onze neus is daar die kleine kokkel, het tere roze duinbloempje, de leerachtige waterplant, de kleine grijze krab en de honderden zandslurfjes van de wadpieren. Als we verder lopen, breekt de grijze lucht open. Met dat onze voeten dieper in het drijfzand zakken, zakt ook het volume van alles wat ons in ons hoofd dwarszat.
Langzaam lopen we onszelf stil.

Jullie hebben er lang over gedaan, zeggen ze op het eiland.
Dat heb je als tijd tussen je blote tenen doorglipt.

Mirjam en Margreet

Meer weten over Holy Island? Volg ons dan via de Switch – onze maandelijkse nieuwsbrief. Een uitgebreid verslag van onze stilte-ervaringen is in het najaar te lezen in de glossy Stil.

Veel mensen verlangen naar een ontsnapping uit de dagelijkse hectiek. En waar kun je nu beter tot rust komen dan op een ver en bijna onbereikbaar eiland ergens vlakbij Schotland? Wij – Mirjam en Margreet – wilden de boot naar Holy Island niet missen en vonden iets anders tijdens het wachten.

Do not run on the station. Die tekst verschijnt om de paar minuten op een reclamezuil op het station van New Castle. Drie keer raden wat we zojuist gedaan hebben. En… welke trein we gemist hebben.

Stil worden is een hele tour, liet iemand ons een paar uur geleden per sms nog weten op de telefoon die straks op stand onbereikbaar gaat. Die tour begon die ochtend al met het inpakken van de tassen. Want wat neem je mee op weg naar stilte? Geen jurkjes en hakken. Wel boeken, maar hoeveel? Ook lege notitieschriften en een camera want we willen onze belevenissen vastleggen voor de glossy Stil.

Ren je rot
De transferbus naar de boot kwam vanochtend al stil te staan in de file en toen hij eindelijk begon te rijden, botste er recht voor ons een auto met een gigantische klap op zijn voorganger. Onze chauffeur reed snel over de losgeslagen bumper heen;  alles om de boot, die in IJmuiden voor ons klaarlag, niet te missen. Een soort herhaling van zetten, want hoe vaak rennen we ons niet rot in ons leven om die ene kans maar te kunnen grijpen? Die boot die ons naar verre en gelukkige oorden brengt…

Het zoute water stijgt
Maar dat gelukkige oord lijkt verder weg dan ooit. Met dat we na een lange bootreis de trein hebben gemist, zijn we bang het eiland niet meer op te kunnen. Holy Island is alleen bereikbaar bij laag tij en naarmate de wijzers van de klok verder tikken, stijgt het zoute water. Dus zitten we stil en drinken koffie. Er is nu toch niets meer aan te doen. En dan verschijnt ‘Harry’. Of hij echt zo heet, weten we niet, maar we vinden hem lijken op een Harry met zijn flaporen en zijn brede gezicht. Hij is serviceverlener op het station en kijkt ons guitig aan. ‘I will personal assist you until your next train arrives.’ Harry heeft ons al even in de gaten en schenkt ons aandacht.

Het station is zijn thuis
Hij wijst ons naar het goede kaartjesloket en het blijkt dat nu we iets meer tijd hebben we een retour kunnen boeken – waardoor we de helft goedkoper uit zijn. Daarna tilt hij onze zware koffers persoonlijk in de volgende trein. Hij zal ons komen uitzwaaien, belooft hij met een knipoog. Voor Harry is het station zijn thuis en zijn wij zijn persoonlijke gasten. Geen stress, geniet, spreekt zijn gezicht. Heel even is hij uit het zicht – zou hij ons vergeten zijn? – maar als het fluitsignaal klinkt, staat hij daar. Ietwat verlegen, een schuine lach, steekt hij zijn hand uit en zwaait. We lachen en grijnzen terug. Wat maakt het uit of we het eiland wel of niet bereiken? We hebben Harry ontmoet en zullen hem niet vergeten. Dit is wat we zochten – leven en elkaar ontmoeten in het nu.

Mirjam en Margreet

Gelukkig hebben we Holy Island wel kunnen bereiken en ook daar hadden we boeiende ontmoetingen. Onze belevenissen kun je lezen in de glossy Stil die dit najaar verschijnt. We houden je op de hoogte via onze blogs en de maandelijkse Switch.